همدان- ایرنا- رییس شورای اسلامی شهر همدان گفت: هم‌اکنون دستور توقف عملیات تسطیح جاده دسترسی منطقه کوهستانی الوند صادر شده و شنبه آینده اعضای شورا و مسوولان بازدید لازم را خواهند داشت.

کامران گردان سه شنبه شب در نشست با گروه‌های کوهنوردی همدان و درخواست آنها در پیگیری قانونی برای جلوگیری از تخریب کوهستان الوند اظهار داشت: پیرامون اعلام تخریب کوهستان الوند و تسطیح جاده دسترسی در این منطقه توسط دهکده توریستی گنج‌نامه هیچ قضاوتی نمی‌کنم و با حضور کارشناسان و در بازدید میدانی به این خواسته رسیدگی خواهد شد.

وی بیان کرد: اکوسیستم کوهستان الوند از نقاط مهم در جذب گردشگر ورزشی به شمار می رود و همگان موظف به حفظ این میراث طبیعی هستیم.

گردان یادآور شد: منطقه کوهستان الوند همدان تحت مدیریت منابع طبیعی است، اما سازمان‌ها و ارگان‌هایی مانند مدیریت بحران، هلال‌احمر، راه و شهرسازی، حفاظت محیط‌زیست، دهکده توریستی گنج‌نامه، میراث فرهنگی، شهرداری و شورای شهر همدان نیز در این عرصه نقش‌آفرینی می‌کنند.

رییس شورای اسلامی شهر همدان افزود: حفظ اکوسیستم این منطقه مطالبه عمومی است و شورا بر حسب وظیفه خود به عنوان منتخب مردم رسیدگی قانونی را خواهد داشت.

وی گفت: شورای اسلامی شهر همدان در سال های گذشته توجه ویژه به مسایل زیست محیطی در اجرای طرح های عمرانی دارد و مصوبه های مهمی نیز به شهرداری ابلاغ شده است.

گردان خاطرنشان کرد: شنبه هفته آینده اعضای شورای اسلامی شهر همدان به همراه مسوولان مرتبط بازدید لازم را از کوهستان الوند خواهد داشت تا ضمن بررسی شرایط منطقه و تخریب کوهستان، تصمیم گیری لازم انجام شود.

در هفته های اخیر گروهی از کوهنوردان و فعالان محیط زیست به آنچه که تخریب الوند از سوی دهکده گنج نامه پیرامون ایجاد جاده دسترسی خواندند، اعتراض های گسترده را در شبکه های مجازی داشته اند.

الوند میعادگاه بزرگان کوهنوردی ایران زمین و یکی از مسیرهای پرتردد کوهنوردان برای رسیدن به قله است.

شرکت بالابر گنج‌نامه (همدان) در یک تابلوی تبلیغاتی خود نوشته است: «از هیچ، برای شادی شما همه چیز ساخته ایم».
گنج‌نامه، در کوه‌پایه‌ی الوند قرار دارد؛ کوهی که تنها نامش، نشانه‌ای است از ارج دیرین آن نزد ایرانیان. ریشه‌ی این نام، به معنای رونده و بالنده است، و این صفت‌ها در فرهنگ دیرین ایرانی (و به طور کلی،  هند و اروپایی) هم برای آب (برای مثال، در اروند رود) و هم برای کوه به کار می‌رفته است. در این فرهنگ، همه‌ی عناصر طبیعت در حال روانی و گسترش و بالندگی دیده می‌شده اند. اطلاق نام‌های مقدس مانند شاه الوند، نوح نبی، گهواره‌ی مریم، یخچال صاحب‌الزمان، امام‌زاده کوه، قز قلعه‌سی، و... به جای جای کوه الوند، حکایت از تقدس آن و اشاره به "مهر" در ارتباط با کوه، و "ناهید" در ارتباط با آب‌های روان در کوه دارد(1).

در دو هزار و پانصد سال پیش، داریوش هخامنشی حتما با دیدن عظمت و زیبایی این کوه دستور داده که بر کتیبه‌ی گنج‌نامه بنویسند: «خدای بزرگ است. اهورا مزدا که این زمین را آفرید، که آن آسمان را آفرید، که مردم را آفرید، که شادی را برای مردم آفرید...». می‌توان گفت که او و همراهانش، و مردم گمنامی که زیباترین نام‌ها را به این کوه سرفراز و به بخش بخش آن نهاده اند، بسی بیشتر از کسانی که امروزه در ساختارطبیعی الوند "هیچ" ندیده اند، بینش داشته اند.

حتی در کتابی که با حمایت شرکت تله‌کابین گنج‌نامه منتشر شده، از دکتر پرویز اذکایی نقل شده است: «کوهستان الوند دست‌کم از هزاره ی سوم پیش از میلاد در میان ملل قدیم مشرق‌زمین... معروف بوده است. ابن فقیه، نخستین تاریخ‌نگار همدانی این خبر را از امام جعفر صادق(ع) آورده است که یکی از مردان همدان بر آن حضرت وارد شد، پس پرسید: "از کجا هستی؟". پاسخ داد: "از کوهستان"، پرسید: "از کدام شهر؟" پاسخ داد: "از همدان"، پس گفت: "کوه آن‌جا را -که بدان راوند گویند- می‌شناسی؟" گوید: خدای مرا فدای تو کناد! فقط بدان اروند گویند." پس فرمود: "آری، اما در آن چشمه‌ای از چشمه های بهشت هست"(2).

در تمامی تاریخ و ادب ایران، زیبا ترین صفت‌ها را برای کوه قایل بوده اند، چرا که کوهستان زاینده‌ی آب و منشاء برکت بوده است.  کوهستان، موجودی زنده، و نه تنها زنده که بالنده و رونده به سوی اوج، دانسته می‌شده است. چنین بوده که استاد سخن فارسی، سعدی می‌گوید: اگر پای در دامن آری چو کوه / سرت ز آسمان بگذرد در شکوه.

واقعیت این است که تله‌کابین و تصرف‌ها و ساخت و سازهای بی‌شمار است که می‌رود تا شکوه میلیون‌ها ساله و ارزش فرهنگی هزاران ساله‌ی الوند را به هیچ نزدیک کند. آن که می‌پندارد از هیچ، برای مردم چیزی ساخته است، باید پاسخ دهد که چه چیزها را نابود کرده تا دکانی بر دامن سپندینه‌ی الوند بگشاید؟! آیا از قرآن شنیده است که: والارض مددناها و الفینا فیها رواسی و انبتنا فیها من کل شیء موزون(3) ( و زمین را گستراندیم و در آن کوه‌های استوار افکندیم و در آن از هر چیز، سنجیده و به اندازه رویاندیم)؟ کدامین بازیچه‌ای که بر دامان الوند ساخته شده، در موزون و متناسب بودن، با کوچک ترین علف میدان میشان در خور مقایسه است؟! کوه برای ما، همیشه نشان سربلندی، سرچشمه‌ی رودهای زندگانی‌بخش، خوراک‌دهنده به دام‌هامان، پرده‌ی بی‌مانند رنگارنگی زندگی، و خاستگاه اسطوره‌های دلکش‌مان بوده است. ما، در کوه‌ها بسیار چیزها دیده ایم  و "هیچ" را برازنده‌ی طمع‌ورزی سودجویان می‌دانیم، نه شایسته‌ی  کوهستان!

به گفته‌ی علی بیات، کوه‌نورد و طبیعت‌دوست همدانی، «کوهستانی که در دل و دامان خود و فرزندش، هگمتانه، سپاهیان فراوان دیده و هراس به دل راه نداده و همواره ایستاده است... این روزها بدجوری دلش می لرزد؛ چشمه هایش به یغما رفته و آب رودخانه اش را به چرندگان و خزندگان و گیاهانش هم هدیه نمی دهند... روزگاری کوهستان مظهر عشق و هستی بود و صدای تیشه‌ی فرهاد از آن به قصد عاشقی به گوش می‌رسید، اما این روزها اگر صدا می‌آید، صدای تیشه زدن به ریشه است...»(4).

جا دارد که دوستداران طبیعت و تاریخ ایران، به ویژه همدانیان فرهنگ‌دوست، با مطالبه‌ی پیگیرانه، مانع گسترش ساخت و سازها و "کوه‌خواری"هایی شوند که با عنوان توسعه‌ی گردشگری و اشتغال و مانند این‌ها صورت می‌گیرد و کلیت طبیعی- تاریخی الوند را به خطر افکنده است.

به راستی میدان میشان را متری چند فروختند؟ که در مقابل مخافت الوند دوستان با تخریب طرف مدعی داشتن سند است؟

پولش را که گرفت؟

کجا برد؟

کجا رفت؟

و کدام کارشناسی روی قیمت صورت گرفت؟

کدام ناظر نظارت کرد؟

چرا مسئولین استان بر دو دهه تخریب ویرانگر چشم بستند؟ 

نقش و سهم شهر داری کجاست؟

قضیه مریانج و جورقان چیست؟

این چند ساله چقدر درامد داشته؟ حدو ثغور کجاست؟

آیا آبها که از آسیاب بیفتد باز هم شکایت بازی را شاهد خواهیم بود (مشابه مرداد ۹۵ و محکومیت بالابر و بعد با تک تیراندازی با سلاح شکایت  و تهدید و توهین به حسین زندی و علی بیات و به میان کشاندن پلیس فتا و ... )

زمان مشخص خواهد کرد فعلا پیگیرم انحرافات و تخلفات شرکت  هستیم ...