گاهی باید دستمال نمداری را برداشت بر سطح صیقلی کشید تا جوهر و آیینه را در درون آن دید ...گاهی باید چشمها رابست و در تونل زمان به گذشت تاخت و گاهی هم باید زندگی روز را به عشق گذشته باخت ...گاهی باید با خاطرات و دوستان هم عصرش زندگی کرد و گاهی باید زنده بودن ها را غنیمت دانست

و گاهی باید در ذهن خود غوطه خورد و کاوش کرد

گاهی باید گفت : هدف از یاد نبردن دوستان است آنانی که گرد و غبار زندگی بر سر و رویشان نشسته و بعضا دست از دنیا شسته اند .

 و در این بین دوربین وسیله ای شده  که باید از دریچه تنگ اون به دنیای بیکران نگاه کرد و هر چقدر این دریچه بازتر باشه نور بیشتری وارد آن خواهد شد  و اگر بلد نباشی عکس و تصویر و یادگار خوبی نخواهی گرفت و هر چقدر وارد باشی از همان دریچه تنگ - دنیای بازی را خواهی دید ... 

استاد سلاحی که هم غارها را می کاویدند هم می نوشتند که آثار ارزشمندی را بجا گذاشته اند

میگن دوربین عکس میگیره (عکس بمعنای معکوس) ...نمیدونم تا چه حد درسته اما اگر عکس رو بمعنای معکوس تلقی کنیم شامل اونایی میشه که جلو دوربین بزک دوزک میکنند و معکوس خودشونو به نمایش میذارند ...عده ای هم اینجور نیستند و همانی که هستند رو به نمایش میذارند .

به هر حال گاهی که وقت آزاد دست میده یه سری هم به آرشیو می زنم  تا ببینم چه یادگارهایی از این وسیله که کارش ثبت لحظه هاست در بایگانی دارم ضمن اینکه در تصاویر هم آقای اردبیلی حضور دارند هم آقای سلاحی و هم زند یاد خلیل که همگی در کار ثبت و ضبط مقام استادی بنده را داشته و دارند .

دیدن دوستانی که پیشکسوت بودند و گاها جوان  و در پیچ و خم ایام  ایام کفشهای خود را آویختندخالی از لطف نیست ...با ما همراه باشید  

زنده یاد خلیل نکوئی سمت چپ و جهان

و آقای سعید اردبیلی در سمت چپ - قزل ارسلان

و آقا مهدی - دماوند- غربی

سعید جهان آرا - الوند

کلاهک میراژ - وحید شادکام که این روزها درگیر درس و مشق مدرسه است و باز خواهد آمد

ادامه مطلب را ببینید >>>

هفته پیش دوستی که هر سه شنبه تو الوند میدیدمش دچار عارضه فلبی شد و تسلیم خالق  شد به خانواده آقای مظفری تسلیت عرض میکنم و امید که خداوند صبرشون بده

این پست ادامه خواهد داشت با چرخشی در آرشیو >>> به زودی  

با مروری بر خاطرات و نگاهی به آرشیو با خودم خلوت میکنم و حس میکنم که جاهایی کم فروشی کردم و در حد و اندازه عمل نکردم ...نا خواسته کوتاهی هایی داشتم و میشود جبران کرد ... یکی از اون موارد که مورد بی مهری حقیر قرار گرفت و ازش غافل شدم صعود دوستانمون در منطقه کل جنون در اول اسفند سال ۸۹ بود که بعد از مدت ها که کسی از همشهریانم صعود نکرده بودندصعود کردند و بعد از زنده یاد فریدون راه او را با گام هایی استوار ادامه دادند و شاید این پست هم تجدید خاطره ای باشد برای آنانی که آن چند روز را در کنار هم با خاطر و خاطره ای خوش سر کردند و هم قدر دانی باشد از تلاششان تا قدر یکدیگر را بدانند چرا که امروز و فردایمان را امیدی نیست و هرکدام شاید در خم کوچه ای و شاید هم در اونور دنیا در ینگه دنیا به کاری مشغولند که برایشان سلامتی ارزومندم و از بابت تاخیر پوزش ...و سلامی ویژه به میثم در آمریکای جهانخوار !!

از راست : سعید جهان آرا - میثم رزم آرا - وحید شادکام - سعید دینی و حمید طهماسبی (پشت دوربین )

وحید و سعید

و چقدر خوبه که در دنیای دوستی تکیه گاهی باشیم تا با حمایتمون دیگرا اوج بگیرند و سربلندی اونا سربلندی ما باشه ( وحید شادکام - مسئول فنی برنامه )

باید رفت و با مهربانی کنار آمد با حجم برفی که مثل امسال دلمان برایش طپید و نیامد  

عکس: سعید دینی و حمید طهماسبی

گزارش کامل و پی دی اف برنامه در   اینجا

ادامه تصاویر را در ادامه مطلب >>>

پی نوشت : چهارشنبه قبل صعود  دوست عریرم مهدی گلخن بان (سرپرست) – سید مهدی طباطبایی – مهدی نامدار را ارائه دادم و نوبتی هم باشه نوبت این پست بود که تقدیم میگردد تا ببینیم هفته بعد نوبت کیست ؟ ضمن اینکه این گزارش به دلیل تکمیل نشدن تصاویر چند روزی بصورت پست موقت درآمد.