دهه ۷۰و۸۰ دنیای وبلاگ نویسی و بطور اخص وب نویسی درحوزه کوهنوردی رواج داشت وهرکس صاحب ذوق و قلم و سلیقه ای بود دراین حوزه می نوشت، از گزارش برنامه تا مطالب آموزشی، از نظرات در بخش کامنت ها تا چالشها و بگو مگوها، از وبلاگ های زرد تا سیاه و سفید، از حواشی تا اصل واقعیت... خلاصه دنیایی داشت که تا قبل ازظهور شبکه های مجازی دلچسب و پسندیده بود و مطالبش در موتورهای جستجو گر قابل دریافت و عمده آن مشمول مرور زمان نبودمگرتصاویر. ماباظهور شبکه های مجازی، مجازها تغییر کردوبه سمت صفحات ناپایدارو آنی پیش رفت به نحوی که هرخبر، خبرقبل راباطل کرده و#اساتید_مجازی و #اساتید_پفکی فراوان شدند و استاد استاد راه انداختند. سن وبلاگ نویسی این بود که #هویت_افراد تا حد بالا مشخص بود و بی هویتها درآن نامحرم و غایب بودند مگر استثنائاتی، به نحوی که دیدار رخ به رخ دوستان در قالب #صعود_قلم جهت اشنایی و استمرار رفاقت ها پایه ریزی و تا سالها با قوت ادامه داشت هر چند با تغییر در نحوه اجرا طی سالهای اخیر بیشتر به یک دور همی دوست و اشنا و رفیق تبدیل شده و جوانان آن دهه و میانسالان فعلی کمتر رغبت حضور دارند. https://t.me/diyare_Alvand

یکی از #معضلات_کوهنوردی ابتلا شدن آنان به #کوه و ارتفاع وگاها پیمایشهای طولانی، تکراری و یا صعود اعم ازمرتفع و یا غیر آنست که در دیدگاه عام و محاوره از آن بعنوان #اعتیاد(بخوانید #احتیاج) نام میبرند . به قولی تا از قل وقچ نیفتند میروند و میایند اما آیا ما همیشه توان داریم که چنین کنیم . از سویی دیگر به واسطه حضور در ارتفاع ممکنست(محتمل) غیر از مشکلات مفصلی میزان #هموگلوبین بالا (غلظت خون) تا حدودی مکانیزم داخلی بدن(تنفسی,گردش خون) را متاثر نماید و بیماری های #قلبی_عروقی و حتی مغزی پدیدآورد که چون اثبات این نکته که آیا ناشی از کوهنوردی است یا سایر عوامل (یا سهمی از کوهنوردی) تخصصی و از عهده نگارنده خارج است فقط بدان اشاره میگردد اما فارغ از صحت و یا رد آن، آیا ما نباید در دوران میانسالی تجدید نظری در برنامه های خود داشته باشیم؟ شخصا معتقدم قبل از اینکه کوه ما را کنار بگذارد ما تعدیلش کنیم نه اینکه کنارش بگذاریم کنارمان باشد. در نتیجه نیاز به یک جایگزین مناسب داریم که جایگزین آن #دشت و #جنگل و #کویر و کلا طبیعتی غیرمرتفع و از نوعی دیگر است. افراطی گری در هر کاری جز ایجاد مشکل و ختم ان به تفریط نتیجه ای نخواهد داشت و تصورات باطلی که ماها هیچگاه از کوه آسیب نمبینیم به همان اندازه #غلط است که در باور عام بعد صرف غذای چرب و چیلی میگویند نوشابه بخــــور تا چربی را بشوره ببره ... و یا در کوهنوردی ۳۰۰کالری میسوزانیم و ۳۰۰۰کالری میخوریم و میگویند بخــــــــور #آب_میشه، و سئوال مهمتر آیا کوهنوردی میتواند ما را از #زندگی_اجتماعی باز بدارد یا عامل #موفقیت ماست. ادامه دارد با احترام بیات راهنمای طبیعتگردی ۱۴۰۳۰۸۳۰

نظر به برخی سئوالات دوستان در خصوص انتخاب نوع پوشش در صعودهای زمستانی لازم است مطالبی معروض گردد در ابتدا ببینیم چه چیزی لازمه پوشش زمستانی است ... که اگر از سر شروع کنیم باید اینگونه گفت:

سر و گردن : کلاه پشمی، کلاه طوفان ،دستمال سر، هد بند، کلاه لبه دار برای روزهای آفتابی و کولاک که در چشممان نزند، و دستمال جلو صورت یا نقاب و عینک آفتابی و کولاک و کرم ضد آفتاب به لحاظ اینکه درصدی از دمای بدن از طریق سر و صورت دفع می گردد و ممکنست سرمازدگی و یخ زدگی برخی اعضا سریع اتفاق می افتد لذا لازم از سر و صورت خود غافل نشویم و هنواره آنرا پوشش دهیم تا از آسیب پیشگیری گردد .

نیم تنه: لایه اول (Base) لایه دوم و لایه سوم (پلار،بادگیر و کت پر) دستکش پر،پلار و ... بسته به مورد کاربرد خاص خود را دارد (و کلیه بند برای افرادخاص). لذا توصیه گردیده در #زمستان بجای پوشش تک لایه ضخیم از چند لایه مختلف استفاده کنیم که به محض فعالیت و گرم شدن مسیر از پوشش خود بکاهیم. از سویی دیگر هر لایه لباس کاربرد خود را دارد مثلا کت پر را میتوان تا پای دامنه پوشید و اگر سردمان نشد از پلار استفاده نماییم تا لحظه ای که توقف داشتیم مجددا از آن استفاده نماییم (استفاده از کت پر در حین صعود در ارتفاعات بالا بسته به برودت مانعی ندارد اما در ارتفاعات پایین باعث ‌تعریق زیاد شده و خود کت هم خیس میشود که بمحض توقف در پناهگاه یا مسیر، اگر پوشش تعویضی برتری نباشدباعث سرمازدگی میشود). همراه داشتن بادگیر هم در زمان وزش باد شدید توصیه میشود تا جلو خشک شدن پوست و از دست رفتن دما را بگیرد ضمن اینکه در زمان توقف هم اگر پوشیده شود همانند عایق عمل خواهد کرد.

ضمنا با توجه به اثر باد روی پوست که باعث خشکی میشود توصیه اکید میشود از کرم های نرم کننده ها با اولویت "وازلین" یا مشابه آن استفاده گردد تا رطوبت اعضای بدن در معرض باد را حفظ کند. همچنین باید از دست ها مراقبت لازم بعمل آید تا در معرض باد نباشد اولویت در زمستان با دستکش دو انگشتی همراه با کاور میباشد تا انگشتان یکدیگر را گرم کنند ضمن اینکه در کارهای فنی دستکش پنج انگشتی با دوام مناسب کاربری بهتری دارد(دستکش پر هم در برودت تاکید میگردد).

پایین تنه: لایه اول(بیس) شلوار رو( ویند استاپر، پلار، گرتکس) گتر (تک پوش یا دوپوش یا سوپر گتر) جوراب (بلندیاکوتاه و جوراب پر) کفش(یک پوش سنگین/دو پوش سنگین یا دوپوش با گتر که به نوعی سه پوش تلقی میگردد) و کرامپون اما پایین تنه که عمده زحمت صعود با پاهاست باید گرم نگهداشته شوند که لازم است در روزهای سرد از لایه بیس و شلوار مناسب استفاده گردد مثلا اگر هوا سرد است از پلار...اگر باد است از ویند استاپر و اگر کولاک است از گرتکس که در تمامی موارد گتر نیز باید استفاده گردد استفاده از شلوار پلار در کولاک باعث تشدید چسبندگی برف و مشکلات خاص خود خواهد شد .

گتر نیز از جمله ضروریات است که ضمن حفظ گرمای ساق مانع ورود برف به داخل کفش و ذوب آن بواسطه گرمای پاها میشود بهتر است رنگ گتر تیز باشد تا با تنوع در پوشش زیبایی نیز به همراه داشته و در مواقع بحرانی کمک به یافتن مصدوم نیز میگردد (بالاتنه هم باید از رنگهای متمایز با طبیعت باشد) جوراب نیز مهم است بخصوص که پاها را قلب دوم مینامند جوراب پشمی و چحوله ای و پر که هر یک محل استفاده خاصی دارند بخصوص جوراب پر که در شب مانی و زمان استراحت در پناهگاههایی که کفش خود را کنده ایم کاربرد فراوان و مفیدی دارد. و در پایان کرامپون که نوع 4 شاخ 6 ، 12 و 14 شاخه دارد که باید نحوه بستن و گامبرداری با آن را آموزش دید. در پایان یاد آور میشود مطالب ارائه شده قالب نقد و اصلاح بوده و با کسب اجازه از اساتید خودم( که همچنان شاگردیشان را می نمایم )بر اساس مطالعه و تجربه ارائه گردیده است. علی بیات. مدرس کوهپیمایی

در دهه های پیشین، کوهستان های کشور از خلوت و بکری بیشتری برخوردار بودند که به مرور میل و‌گرایش جوانان به ورزش های کوهستانی از جمله کوهنوردی و طبیعت گردی افزایش یافت این امر که در قالب گروههای کوهنوردی و سپس تبدیل آن به باشگاههای کوهنوردی گسترش یافت و تورهای طبیعت گردی نیز بدان اضافه شد وباعث شد تا برخی مناطق با توجه به پتانسیل جذب گردشگران مورد دخل و تصرف و ساخت و ساز قرار گیرند و به مرور مالکیتی بر آنان بوجود آید. 

☑️ از طرفی،  خیل ورود کنندگان به کوهستان نیز در کنار ابنیه های مذکور عامل اصلی آلودگی های محیطی شدند که سرانجام‌ آن شکسته شدن‌پاکی و نظافت و سکوت کوهستان گردید 

🏔 لذا همانگونه که به لحاظ #کمی شاهد افزایش ورودی ها، به کوهستان هستیم از بعد #کیفی نتوانستیم آنگونه که باید، پیش رویم تا جاییکه برخی ‌کوهنوردان (به خصوص در ارتفاعات بالا) در کنار سایر اقشار از آلوده کنندگان و‌مخربین به حساب می آیند که لازم است با نگرش #کوهنوردی_مسئولانه سعی در اصلاح رفتار نماییم .

شاید ساده ترین تعریف از کوهنوردی مسئولانه این باشد که واژه
 #به من چه
#کوهنوردیتو_بکن
#هرکی آشغال ریخته خودش_ببره

و امثالهم باید رخت بر بندد و جای آن را #کوهستان من خانه_امن 
#کوهستان_پاک
و ... بگیرد تا شاید با چنین رویکردی، شاهد اقل تولید زباله، آلودگی صوتی و تخریب و آتش زدن گون و ... باشیم . 

علی بیات