اینجا فضای سبز پناهگاه شماره دو میدان میشان است که قدمت آن به نیم قرن می رسد و درواقع اولین پناهگاه الوند و دومین پناهگاه کشور بعد از توچال (شیر پلا) است که سال های سال مورد استفاده کوهنوردان بوده و هم اکنون هم چون شیر الوند و با مدیریت حسین خدائی بر پاست و طی چند سال اخیر با درخت کاری که در محوطه آن و با نیت خیر خواهانه صورت گرفت اتفاقات نامیمونی رخ داد که از جمله آن می توان به موارد ذیل اشاره داشت :

1- درختان باعث جلوگیری از تابش آفتاب بر چمنزار شدند و به تبع آن چمن انرژی لازم را برای رشد از دست داد.

2- ریشه درختانی که مدام در حال رشد بودند گسترده شده و آب سطحی چمنزار را به خود کشیدند که چمن بی آب رشد کافی نکرد.

3- سایه درختان دلیل تجمع کوهنوردان و طبیعت گرانی شد که با گسترانیدن زیر انداز و استقرار طولانی باعث از بین رفتن چمنزار شدند

4- هجوم به اصطلاح طبیعت دوستان رفاه طلب که توسط شرکت بالابر گنجنامه (در همه تخریب ها نقشی از آن است) در میشان مستقر شدند و آنجا را با پارک اشتباه گرفتند نیز دلیل مضاعفی است بر از بین رفتن چمنزار پناهگاه شماره دو و بخصوص روشن کردن آتش و گداختن زغال و ریخت زباله

5- این فضا که در ضلغ شمالی پناهگاه قرار دارد دقیقا به سرنوشت چمنزار ضلع غربی و مقابل پناهگاه مبتلاست که کاملا خشکیده و از بین رفته است.

6- کوچاندن اجباری عشایر که گوسفندانشان طی صدها سال کود لازم را برای چمنزار فراهم می نمودند را نیز نباید نادیده گرفت.

*علاوه بر این منطقه باید خشکی منطقه میشان را بدان افزود که آنهم پیش از هنگام می خشکد وتوسط مزاحمین طبیعت به نابودی کشیده می شود.

*فراموش نکنیم احداٍث خط لوله آب از زیر پناهگاه تا فخر آباد نیز باعث از بین بردن چمنزارهای یال عباس آباد گردید که ظلمی مضاعف بود بر طبیعت الوند.

نمی دانم آیا حفظ این منابع غیر قابل جبران وظیفه منابع طبیعی است یا خیر، گر چه با تماسی که داشتم اینگونه وظایف بر عهده آنان است که کمبود اغتبارات می تواند نقش به سزائی در عدم انجام وظیفه باشد.

عکس: علی بیات (5تیر94 میدان میشان)