کل پس اندازمو گذاشته بودم کنار تا باهاش ی ساعت سیکو  بخرم

اما پدر بزرگم اصرار داشت که نخر من برات از مکه ی ساعت خوشگل می خرم

حالا... دیگه ساعت نمی خوام، فقط پدر بزرگمو می خوام

زمان برام بی ارزش شده و چشمم به کانتینرهای پر از جسده ...

شاید خبری از پدر بزرگم بشه ...

عکس: بقیع - علی بیات

در یک تقسیم بندی می توان حس یک کوهنورد را در اجرای یک برنامه به صُور ذیل تقسیم نمود :

1-گاهی روح شما غنی است و جسم فقیر (روح بزرگتر از کالبد است)... در این حالت توان حضور در یک برنامه را نداری اما روحت امادگی لازم را دارد و با خود و به سختی شما را می برد ...

2- گاهی روح شما فقیر است و جسمت غنی است(روح کوچکتر از کالبد است) ... وضعیت روحی خوبی نداری اما حال خانه ماندن هم نداری و جسم بار سنگین روح را کشان کشان با خود می برد.

تصویر این بخش به زودی

3-گاهی جسم و روح هر دو فقیرند (جسم و روح هر دو کوتوله اند)... در این حالت باید به تنهائی در کنجی بخزی و با حرف ها و اعمالت روح دیگران را فقیر و در هم  نکنی ...

4- در این حالت روح و جسمت غنی است( جسم و روح هر دو متعالی اند) ... و ایت ایدال ترین حالت برای اجرا و حضور در برنامه ای است که ممکن است همنوردانت در یکی ار حالات سه گانه فوق باشند و خطاهای نا خواسته آنان را تحمل و ببخشائی ...

نتیجه : قبل از اجرای برنامه ببینید جزء کدام یک از حالات فوق هستید و آنگاه ابراز آمادگی کنید در غیر اینصورت بدون قرار و وعده حضور، کوله خود را ببیندید، مواد غذایی و قمقمه آب و ... را در یخچال بگذارید و "ریلکس" بخوابید...

صبح با خاطری آسوده بیدار شوید و اگر تغییری در حس ایجاد شده بود با تاخیر به دوستان بپیوندید.

پی نوشت 1 :

کمی فکر کنید ببینید در برنامه دیروز جزء کدام دسته از تقسیم بندی فوق بودید

پی نوشت 2:

این روزها  کوهنوردان به واسطه ای مبهم و ناشناخته ، در اجرای برنامه های خود پنهان کاری می کنند ... !!!ای تقسیم بندی فوق کاملا استباط شخصی است و مبنای علمی ندارد

امروز 17 مرداد ماه روز خبر نگار هست، ضمن تبریک به دوستان متعهد خبر نگار، و آرزوی توفیق به همین بهانه باید گفت:  گر چه اعتقاد و باور ایناست که بسیاری از مردم حتی با یک موبایل ساده، بسیاری از وبلاگ نویسان و سایت گردانان هم بدون طی دوره های تئوری و پایان نامه های خبر نگاری و بدون کارت و نان خوردن از طریق آن، خبر نگارند و حتی مستقل تر، شفاف تر و فعال تر از دیگر خبر نگارانی هستند که جای تبریک برای آنان را در این دل نوشته خالی می گذارم .

خبرنگاران هم مانند بسیاری از صنوف دو دسته اند، دسته اول عده ای که متعهد و متخصص و مستقل وشفاف  و شفاف سازند و در مقابل لبخند و اخم و بسته های حمایتی،  گرایش به این و آن پیدا نمی کنند و دسته دوم کسانی هستند که از کارت خبر نگاری و جایگاه آن غافل و نهایت سو استفاده و استفاده را به عمل می آورند و در جائی که لازم باشد رنگ عوض می کنند و از حزب باد تبعیت می کنند و فقط به یک جلیقه خبرنگاری خلاصه می شوند که پیر زنان فامیل از آن بهتر کار خبری انجام میدهند.

به هر حال، طی دوره های آموزشی اعم از آزاد و دانشگاهی، رسالت هایی را متوجه خبرنگاران می کند که علاوه بر سرعت ودقت در انتقال به موقع ، اولین آن همانند قسم پزشکی متعهد بودن به اخلاق است( گر چه بسیاری از پزشکان هم، قسم خود را فقط یک مرحله صرف، می دانندکه باید انجام شود و بس)، آنگونه که بر اساس فرامین مذهبی حاکم، هیچگاه باعث و بانی بی آبروئی و خبر سازی و شایعه سازی نگردند، چه به صورت قلم ، قدم و یا تصویر، دومین اصل که برای جامعه مخاطب مد نظر است، توجه آنان به جایگاه خبر نگاری است، خبر فروشی (خود فروشی معنوی) و خبر سازی به هر قیمت و دریافت هزینه آن قطعا در شان یک خبر نگار محترم نمی باشد، البته رعایت خطوط قرمز حاکم از بُعد اجتماعی، سیاسی و شغلی برای ادامه دادن به این شغل و تامین معاش مورد احترام است اما اینکه به هر قیمتی بخواهیم، حتی جابجائی کلمات خبر منتشر شده و پر کردن ستون مختص خود در روزنامه یا رسانه از شان و تعهد به دور است .

اینکه در یک خبر، بخواهیم رئیس، مسئول و یا مدیر عامل و مدیر کلی را بکوبیم و زمین و زمان وعرصه را بر او تنگ نمائیم و پس از دریافت یک امتیاز تخت هر عنوانی از جمله بسته حمایتی، قول وام و ... درمقابل همان مدیری که تا دیروز نا کارآمد و نالایقش می خواندیم سکوت نمائیم و یا فرد ناشایستی را آنقدر بزرگ نمائی کنیم که بر اریکه بنشیند و مطالبات خود را پیگیری کنیم ، قطعا اینگونه رفتارها از شان خبرنگار به دور است و نمی توان وجود معدود خبرنگاران این چنینی را در میان جامعه متعهد خبرنگاران نادیده گرفت  که هر صنفی خوب وبد خاص خود را دارد.

گر چه رسانه و مطبوعات را رکن چهارم دموکراسی می دانند اما نباید این رکن را در جوامعی که دموکراسی در آن فقط به صورت نمادین و نوشته شده در کاغذ اجرا می گردد جدی گرفت، در برخی جوامع غربی شاهدیم که چگونه رئیس جمهوری به واسطه فرار از مالیات، حتی بعد از اتمام دوره ریاست جمهوری مورد بازخواست قرار می گیرد و یا ظلمی که کاندیدای ریاست جمهوری در 20 سال پیش از کاندید شدن بر همسایه اش روا داشته، واکاوی شده و بعنوان عدم لیاقت کاندیدا بزرگ نمائی می شود اما در برخی ملل اینگونه  نیست که بخشی از آن ارتباط مستقیم با معاش خبرنگار دارد.

به هر حال انتظار از این قشر زحمتکش و همیشه هوشیار، هوشیاری در تمام عرصه هاست گرچه به واسطه سخت گیری هایی، عدم امنیت شغلی را در کنار خود احساس می کنند و از کیهانی بودنشان !!! خبری نیست اما بررسی و آنالیز و انعکاس وانتشار اخبار و حتی پیشگیری از برخی رسوائی ها نظیر واگذاری برخی بهره برداری ها (رانت خواری )، وقوع برخی فسادها ( زنجانی ها ) و تغییر کاربری ها در طبیعت (نظیرمنطقه تاریخی گنجنامه همدان )، دخل و تصرف ها و ... نقش ارزنده ای دارند که انعکاس و استقلال خبری آن،  نباید به دریافت بلیط یک کنسرت، بلیط استخر، بلیط رفت و برگشت کیش، رستوران نشستن ها، قول دریافت یک وام  و ... منوط باشد (می پذیریم که، درست بودن و درست کار کردن کار سختی است) .

در پایان این روز را به دوستان وبلاگ نویس به خصوص آنانی که در عرصه خبری و نقد نقادی حوزه طبیعت و کوهستان  فعالیت مستمر دارند  تبریک عرض کرده برایشان که بی هیچ مدرک خبرنگاری در این عرصه و حتی بهتر از آنان کار میکنند امید سلامتی و تندرستی دارم .

پی نوشت :

دل نوشته یعنی درد دلی مکتوب که باید بر کاغذ نوشت و پاره کرد وبر جوی آب سپرد که اقل حُسن آن، سبک باری است.

و در همین خصوص در همین وبلاگ  اخلاق در کوهنویسی !

انگار دلتنگی های ما بی پایان هست

بهار که می شه ، دلتنگ زمستان رفته ایم

و تابستان که می آد دلتنگ بهار ...

و ...

انگار افسوس به روزهای گذشته، تو خون ماست ...

تا جائی که نه ارزش حال را بدانیم و نه از لذت گذشته بهره بردیم ...

عکس: خرداد 94 (قله کلاغ لاK

 پی نوشت :

1-این روزها بسیار ی از وبلاگ های همشهریان به هر دلیلی خاموش است،امیدواریم این امر تداوم نداشته باشد.

2- در راستای به هیچ انگاشتن مشتریان، مخابرات همدات اقدام به تعویض شماره ها نمود که در همین راستا شماره هیئت کوهنوردی همدان هم به شماره 32715373 با کد081 تغییر یافت (گر چه روابط عمومی محترم هیئت همدان هم باید اطلاع رسانی می کرد اما چون در سفر فرنگ بودند عجالتا از ما بپذیرید رسیدن بخیر عباس آقا )

بعضی وقت ها که ی برنامه زمستانی چند روزه می ریم

یادمون میره که چه کسی از کیلو مترها دورتر گرمای وجودشو به ما می بخشه

یادمون میره که چشمانی نگران در پیچ گوشه دوخته شده تا سایه شما رو ببینه 

یادمون می ره که هر چقدر هم که حرفه ای باشی مادرت از کوهنوردی سر در نمی آره

اون اصلا نمی دونه، هیمالیا و  آلپ کجاست ،  سبلان و دماوند کجاست 

اون حتی توان شنیدن و هضم کلمه " خانتانگری " رو هم نداره چه رسد به موقعیت جغرافیائیش

اما همینکه می فهمه ی جائی بهمن آمد و چهار کوهنورد را کشت

در بهمنی از غم " سرمازده " می شه و تا تو بیای هزار بار مرده و زنده شده ...

تقدیم به تمام مادران از طرف فرزندان نا سپاس

پی نوشت : چند وقت پیش دوستی عازم آرارات بود و برای بستن  کوله در منزل کمکش می کردم، چشمان نگران مادرش نشان از نگرانی می داد که تا لحظه بازگشت همچنان تداوم داشت.